n a z n a c z e n i | the somatic practices of lunacy

W najnowszej produkcji Teatru Rozbark, wyreżyserowanej przez Annę Piotrowską, artyści zanurzają się w świat Williama Szekspira. Czerpiąc motywy z wybranych dzieł dramatopisarza, Zespół Artystyczny eksplorował jego postaci – m.in. Lady Makbet, Koriolana, Ofelię, Ryszarda III, także figury błazna i doktora – badając ich energetyczną charakterystykę oraz symboliczny potencjał, również w kontekście współczesnej kultury. Forma spektaklu stanowi swoisty montaż – złożony z tekstów wędrujących pomiędzy postaciami – wzmacniając ich pierwotny ładunek energetyczny. Tak skonstruowana narracja kreuje oniryczny świat, w którym energie przeskakują z jednego ciała na drugie. Tworzenie sampli dla postaci i eksplorowanie ich z perspektywy somatycznego procesu lunatykowania, ujawniają charakterystyczne dla twórczości Szekspira motywy obłędu i szaleństwa. Szekspir interesował się i opisywał świat z perspektywy swoich czasów. Ukazywał mechanizmy ludzkich emocji, takich jak: chciwość, podejrzliwość, chęć dążenia do dominacji i panowania nad innymi. Te psycho-fizyczne przeskoki między jedną historią a drugą stanowią metaforę wpływu, jaki wywieramy na siebie nieustannie.

Struktura dramaturgiczna spektaklu splata się z wątkami psychoterapeutycznymi – zgłębiania własnej historii i relacji (często trudnych i ambiwalentnych) względem figur matek i ojców. Badanie historii i psychologii postaci otworzyło przed artystami nieograniczone możliwości ekspresji, które nie zawężają się do jednej konwencji. Anna Piotrowska, twórczyni spektaklu, tak wypowiada się o procesie konstruowania dzieła: „Wymowne słowa Lewisa, które padają w kronice historycznej W. Szekspira Król Jan – „Ważne motywy powodują silne działania” („Strong reasons make strong actions”) – stanowią dla mnie inspirację do budowania dramaturgii w teatrze, również w tym spektaklu. Szekspir, posługując się słowem, pobudza zarówno intelekt, jak i emocje. Jednak teatr to także obraz i materia – fizyczna, cielesna, pogłębiona obecność performerów może wzbogacić przekaz, nadając mu nowy wymiar. Obraz oddziałuje na widza w sposób intuicyjny i pierwotny, docierając do pozazmysłowej percepcji. Dzięki temu staje się nie tylko uzupełnieniem tekstu, lecz także podróżą do innej rzeczywistości, dopełniającą myśl Szekspira.”