The performance was prepared, among other things, on the occasion of the 10th anniversary of the Rozbark Theatre, by artists under the direction of Anna Piotrowska. It is a play saturated with dance and gesture, in which we rediscover a world of artistic inspiration, the source of which is the work of one of the most outstanding Belgian surrealists – René Magritte. His extraordinary paintings, full of riddles and paradoxes, become the backdrop for an enigmatic and energetic atmosphere, created through the physicality of bodies and collective creation, which takes us to another dimension of perception of the world. The images are filled with magic, shrouded in an aura of mystery – surprising and completely unobvious. The moments captured in Magritte’s paintings tell us that the everyday can be special, if we allow ourselves to do so. Magic can happen every day.

Rene Magritte’s work has accompanied Anna Piotrowska in her artistic work for years. In 2007, she realised the performance God of the 8th Day for the mufmi theatre in Warsaw. It turns out that the source of the Surrealist trend in art is inexhaustible and new contexts can be discovered for it every time. Let the performance be a kind of birthday cake, tasty, rich and which will sink into our hearts and memories.

The world has lost itself in the mystery of things. An indifferent mirror constantly stared at personal values. Gigantic days sank into oblivion. Empty stares shouting variations of sadness. I was a few years late. I perceived too late the love that gazed beyond the seven hills in a place assigned between the two continents of the world. The moonlit snow melted feelings and chased away black thoughts. They were not very visible in the moonlight anyway. A perfect day. I had forgotten about it. I’m still looking for the inside of my moon. (Anna Piotrowska)

interview with Anna Piotrowska for the theatre magazin papageno.hu about the visit at Venegy Fesztival in Hungary performing “Late Lovers of Monn Snow”.

[PL]

W tej poetyckiej opowieści o bezimiennych postaciach relacje, ich natężenie i dynamika wychodzą na pierwszy plan. Zespół, który Piotrowska zebrała, rzeczywiście potrafi te relacje zatańczyć, a raczej ucieleśnić w ruchu. To wspaniali profesjonaliści z warsztatem i pasją oraz niesamowitą kondycją psychofizyczną, którą reżyserka poddaje próbie w tym półtoragodzinnym spektaklu, pod koniec nabierającym szalonej, transowej dynamiki. Kamil Bończyk, Aleksandra Kępińska, Sabina Letner, Julia Lewandowska, Ewa Noras, Daniel Zych doskonale zdają ten egzamin. Po LATE LOVERS… nie ulega wątpliwości, że sprostają każdemu wyzwaniu. Zachwycają również występujący gościnnie artyści z Teatru Ocelot, grupy będącej zjawiskiem na skalę europejską. Sceny taneczne sprawnie przeplatają się z ich popisowymi numerami akrobatyczno-artystycznymi. 

pełny tekst recenzji: recenzja: teatralny.pl

Spektakl został przygotowany m.in. z okazji 10-tej rocznicy Teatru Rozbark, zrealizowany przez artystów pod dyrekcją Anny Piotrowskiej. Jest to sztuka nasączona tańcem, gestem, w której odkrywamy na nowo świat inspiracji artystycznych, a którego źródłem jest twórczość jednego z najwybitniejszych belgijskich surrealistów – René Magritte’a. Jego niezwykłe obrazy, pełne zagadek i paradoksów, stają się tłem dla enigmatycznej i energetycznej atmosfery, tworzonej poprzez fizyczność ciał i zbiorową kreację, która przenosi nas w inny wymiar postrzegania świata. Obrazy przepełnione są magią, osnute aurą tajemnicy – zaskakujące i zupełnie nieoczywiste. Momenty zatrzymane w obrazach Magritte’a mówią nam, że codzienność może być wyjątkowa, o ile sobie na to pozwolimy. Magia może wydarzać się każdego dnia.

Twórczość Rene Magritte’a od lat towarzyszy Annie Piotrowskiej w jej twórczości artystycznej. W 2007 r. zrealizowała spektakl „Bóg 8 Dnia” dla teatru mufmi w Warszawie. Okazuje się, że źródło nurtu surrealistycznego w sztuce jest niewyczerpywalne i za każdym razem można odkrywać dla siebie nowe konteksty. Niech spektakl będzie swoistym tortem urodzinowym, smacznym, bogatym i który zapadnie nam w sercu i pamięci.

Świat zatracił się w tajemnicy rzeczy. Obojętne lustro nieustannie wpatrywało się w osobiste wartości. Gigantyczne dni tonęły w zapomnieniu. Puste spojrzenia wykrzykujące wariacje smutku. Spóźniłam się o parę lat. Dostrzegłam za późno miłość, która przypatrywała się za siedmioma wzgórzami w miejscu przypisanym pomiędzy dwoma kontynentami świata. Księżycowy śnieg topił uczucia i przeganiał czarne myśli. I tak nie były zbyt widoczne w świetle księżyca. Idealny dzień. Zapomniałam o nim. Wciąż szukam wnętrza mojego księżyca. (Anna Piotrowska)