[EN]

FAST FOOT FOOLS / SZYBKOKONODZY GŁUPCY

TRAILER

Put your head on my shoulder…Heaven, I’m in heaven…Oooh, you can dance, you can jive, Having the time of your life…My father used to say, don’t dance to the tune, to the melody… Hello darkness, my old friend, I’ve come to talk with you again…Bang bang, I hit the ground…

The performance refers to Anna Piotrowska’s 2017 premiere with the then Rozbark Theatre company, called ‘Fast Food Foot’. A symbolic return to the landscape and stage atmosphere of that work, it is at the same time a pretext to deepen the theme of acceleration in a completely new way. The ‘fast-foot fools’ of the title are above all bodies lost in the rhythm of disco, wandering in the spaces of pop culture, caricatured in their ideas of the splendour of entertainment and in a life that resembles an endless disco.

Together with the artists, we immerse ourselves in the world of Disco-Body – a movement concept in which artists process numerous cultural codes, seeking sensations and ideas about the body, enchanted in gestures, sounds, images and rhythm. The convention is not just a collection of quotations from mass culture. The disco concept includes a desire to build a particular atmosphere of ‘being in a disco state’ and an attempt to identify the ‘disco body’, its nonchalance and excitement. The disco hits used carry a little further into the world of imagination, often leaving only a musical trace. So there will be no single story, but instead a lot of extravagance, eccentricity and excitement. It is the energy contained in the disco that will dictate the choreography. Even with minimal movement, it is ultimately important to remain in the trance-like state of disco,’ is how its creator, Anna Piotrowska, talks about the Disco-Body concept.

Fast Foot Fools’ most heavily exploits idioms of American pop culture, both musical (which takes the form of a long, immersion-inducing playlist of well-known hits) and cinematic (including references to westerns, country culture and the cow-boys figure). There are also elements that create a show atmosphere bordering on Vegas shows and circus sideshows. An important inspiration here is also the character of Tony Manero, created by John Travolta in Saturday Night Fever, directed by John Badham to the fantastic music of the Bee Gees. As well as attempting to capture the emotion of this creation, Piotrowska’s introduction of a deliberately ‘choreographed road’ into the performance is also important. Evoking the image of John Travolta walking through the streets of New York at night, she consistently and quite radically sets out to expand the sound layer of the show, which reflects the relentlessness of the disco rhythm. It is the music that transports us to a state in which the body is mastered by a kind of performative dreaming. In it, we move with ease from one setting to another. The strategy for creating the performance is the effect of quick images, small compositions, small dramatic threads of characters that change as if in a kaleidoscope, creating images that refer to pleasure, lightness, non-commitment.

At the same time, each of these fantasies is enhanced by the deepened physical work of the actor-dancers. The text, the singing, their effort and full involvement in this surreal world, flow briskly through their bodies. The energy flowing from the amplification of such states builds the multidimensionality of the figures and images evoked. The superficiality of cultural codes, reinforced by the force generated by individual creations and collective choreographies, covers up a suppressed, inner energy – difficult to describe, but nevertheless the central theme of the performance. The loneliness and enslavement that we try to culturally ‘package’. We consume with acceleration not only products and images, but moments themselves. In the eternal pursuit of something to empower us, we no longer collect memories. After a while, however, the lightness becomes a burden and the speed obliterates, enslaves. The eloquent image of a disco ball rolling across the stage, bodies in recurring slow motion, the persistent repetition of ‘death to disco’.

Despite a shimmering visual-choreographic space, elusive in its immediate senses and words, and overflowing with ambiguous quotations, the performance is lined with a very clear – and growing over the course of its duration – anxiety. The colourful world created by pop culture becomes more and more transparent, blurring the boundaries between our real emotions and what can enhance – even if only in our imagination – the seductive rhythm of our favourite song, a frozen frame of our body in an ecstatic pose, a bit of glitter… ‘Fast Foot Fools’ measures each of us as viewers with different internal dilemmas, does not allow us to remain safely in one region of our emotions. It avoids melancholy but also emptiness. It avoids tragedy and radical criticism. After all, we all disco dance in some way…Ooh, see that girl…Watch that scene…digging the dancing queen, oooh….

[PL]

Put your head on my shoulder…Heaven, I’m in heaven…Oooh, you can dance, you can jive, Having the time of your life…My father used to say, don’t dance to the tune, to the melody… Hello darkness, my old friend, I’ve come to talk with you again…Bang bang, I hit the ground…

Spektakl nawiązuje do premiery Anny Piotrowskiej z 2017 r. z ówczesnym składem zespołu Teatru Rozbark, pod nazwą „Fast Food Foot”. Symboliczny powrót do pejzażu i atmosfery scenicznej tamtej pracy, jest zarazem pretekstem do pogłębienia tematu przyspieszenia w zupełnie nowy sposób. Tytułowi „szybkonodzy głupcy” („fast foot fools”) to przede wszystkim ciała zatracone w rytmie disco, błądzące po przestrzeniach popkultury, karykaturalnie zamknięte w swoich wyobrażeniach o splendorze rozrywki i w życiu, które przypomina niekończącą się dyskotekę.

Razem z artystami zanurzamy się w świat Disco-Body – koncepcji ruchowej,  w której artyści przetwarzają liczne kody kulturowe, szukając wrażeń i wyobrażeń o ciele, zaklętych w gestach, dźwiękach, obrazach i rytmie. Konwencja ta to nie tylko zbiór cytatów z kultury masowej. Disco koncept zawiera w sobie dążenie do budowania szczególnej atmosfery „bycia w stanie disco” i próbę zidentyfikowania „disco body”, jego nonszalancji i ekscytacji. Wykorzystane dyskotekowe hity niosą nieco dalej w świat wyobraźni, pozostawiając często jedynie muzyczny ślad. Nie będzie więc jednej opowieści, lecz w zamian dużo ekstrawagancji, ekscentryzmu i ekscytacji. To energia zawarta w disco będzie dyktować założenia choreografii. Nawet przy minimalnym ruchu, ważne jest ostatecznie to, by pozostać w transowym stanie disco – tak o koncepcji Disco-Body mówi jej twórczyni, Anna Piotrowska.

W „Fast Foot Fools” najbardziej eksploatowane są idiomy amerykańskiej popkultury, zarówno muzycznej (która przybiera formę długiej, wywołującej efekt immersji, playlisty znanych szlagierów), jak i filmowej (m.in. nawiązania do westernów, kultury country i figury cow-boys). Pojawiają się też elementy tworzące klimat show z pogranicza występów w Vegas i cyrkowych popisów. Ważną inspiracją jest tu także postać Tony Manero, którą wykreował John Travolta w „Gorączce sobotniej nocy” w reż. Johna Badhama do fantastycznej muzyki Bee Gees. Oprócz próby uchwycenia emocji tej kreacji, ważne jest również wprowadzenie do spektaklu przez Piotrowską świadomie „choreografii drogi”. Przywołując obraz idącego Johna Travoltę nocnymi ulicami Nowego Yorku, konsekwentnie i dość radykalnie stawia na rozbudowanie dźwiękowej warstwy spektaklu, która odzwierciedla nieustanność rytmu disco. To właśnie muzyka przenosi nas do stanu, w którym ciało opanowane jest przez rodzaj performatywnego śnienia. Przechodzimy w nim z łatwością z jednej scenerii do drugiej. Strategią tworzenia spektaklu jest efekt szybkich obrazów, małych kompozycji, drobnych wątków dramaturgicznych postaci, które zmieniają się jak w kalejdoskopie, tworząc obrazy odwołujące się do przyjemności, lekkości, niezobowiązania.

Jednocześnie każdą z tych fantazji wzmacnia pogłębiona praca fizyczna aktorów-tancerzy. Tekst, śpiew, ich wysiłek i pełne zaangażowanie w ten surrealistyczny świat, przepływają wartko przez ich ciała. Energia płynąca ze wzmacniania takich stanów buduje wielowymiarowość przywoływanych figur i obrazów. Powierzchowność kodów kulturowych, wzmacniana siłą generowaną przez indywidualne kreacje i zbiorowe choreografie, przykrywa tłumioną, wewnętrzną energię – trudną do opisania, a jednak będącą głównym tematem spektaklu. Samotność i zniewolenie, które próbujemy kulturowo „opakować”. Konsumujemy z przyspieszeniem nie tylko produkty i obrazy, ale też same chwile. W wiecznej pogoni za czymś co nas wzmocni, nie gromadzimy już wspomnień. Po jakimś czasie jednak, lekkość staje się ciężarem, a szybkość zatraca, zniewala. Wymowny obraz dyskotekowej kuli przetaczanej przez scenę, ciał w nawracających zwolnieniach tempa, powtarzana uporczywie „śmierć  dyskotece”.

Mimo migotliwej, nieuchwytnej w natychmiastowych sensach i słowach, przepełnionej niejednoznacznym cytatami przestrzeni wizualno-choreograficznej, spektakl podszyty jest bardzo czytelnym, narastającym w trakcie jego trwania – niepokojem. Kolorowy świat wykreowany przez popkulturę staje się coraz bardziej transparentny, zaciera granice między naszymi realnym emocjami a tym, co wzmocnić może – choćby tylko w naszym wyobrażeniu – uwodzący rytm naszej ulubionej piosenki, zamrożony kadr naszego ciała w ekstatycznej pozie, odrobina brokatu… „Fast Foot Fools” mierzy każdego z nas jako widza z innymi wewnętrznymi dylematami, nie pozwala pozostać bezpiecznie w jednym rejonie naszych emocji. Unika melancholii, ale i pustki. Unika tragizmu i radykalnej krytyki. W końcu wszyscy w jakiś sposób tańczymy disco…Ooh, see that girl…Watch that scene…digging the dancing queen, oooh….